308 / 324 
308
Аман-есен жеткен соң, ұшқыштарға рахметімді жаудырдым.
Қоштасарда Болат ініммен құшақтасып, ағалық жақсы тілегімді
айттым...
Әңгімемді ықыласпен тыңдап отырған Дәулетбай:
– Ол менің інім ғой! – деді шаттанып. – Қазір командир, үлкен
ұшақтармен шетелдерге ұшады! Біз бір үйден төрт ұшқыш шық-
тық. Ағаларым Марат, Дүйсенғали да жоғары дәрежелі ұшқыш
болған!
Дәулетбайдың тағы бір қарындасы стюардесса!
– Сіз менің ағам Мереке Шәйкеновты білесіз бе? – деп сұрады
менен Сәуле, шай үстінде. Неге сұрағанын білмеймін. Бірақ, тағы
да қызық, мен ол кісіні білетін едім! Ертеде, 1990 жылдары, Арық-
балық ауданында Жұмағали Саинның 90 жылдығында кездескем.
Ол кісінің есте қалғаны – елден ерек ұзын бойлы, келбетті, алып
адам – ауаткомның төрағасы болатын.
– Иә, бойы екі метр! – деді Сәуле.
– Мен ағаңызға әзілдеп өлең де шығарғам, «Деген екен» кіта-
бымда бар! – дедім мен. – «Ауданы Арықбалық болғанымен, бас-
тығы кит сияқты алып екен!» – деген едім!
Міне, сөйтіп санаторий дастарханында жаңадан танысқан жер-
лестерімнің бауырларын баяғыдан білетін болып шықтым.
Ерекше бір құбылыс – қанаттылардың әулеті биікте самғай
берсін!
Бейбіт замандағы соғыстың алғашқы құрбандарының бірі –
біздің Кеңащыдағы Ауғанипа ақсақалдың жиені болды деп айтып
отыратын үлкендер. Жетпісінші жылдары Қытаймен шекарадағы
қақтығыста қыршын кеткен боздақты ағаш табытқа салып, темір-
мен құрсап әкеліп Кеңащыға жерлепті.
Компартия елдің біраз жігіттерін Ауғанстанның отына да сал-
ды. Біздің Бұлақбасының түлегі, Көкен Байжанұлы Ахметжанов-
тың кіші баласы Мадай айдаладағы абсурд соғыста бір аяғын тұ-
тастай беріп келді. Құдай сақтап, аман қалған қайта: жарылыстан
кейін бронетранспортердің үстінде ес-түссіз қызыл қанға батып
жатқан жерінен дәрігерлер тауып алып, аман алып қалыпты. Ма-