11 / 320 
11
Үшінші көрініс
Сұрамшақтың төр үйі. Жеңгей мен дөкей отыр.
ДӨКЕЙ:
Иә... қалай, құдалар?!
ЖЕҢГЕЙ:
Өй, өздері бір өңкей дүңгәнә! Жөн білмейді,
айтсаң ұқпайды. Таршылық дейді!... Қысқасы, бізге пар емес...
Дажы қалтаға ақ жүзікті көбірек тағуға шамалары жетпепті.
ДӨКЕЙ:
Сәбеттің жиырма тиындық күмісінен соғылған ақ
жүзікке бола несіне сонша шала бүлінесің?
ЖЕҢГЕЙ:
Әңгіме – ізінде! Жол-жоба бар емес пе?Жолымды
сыйламағандарыжүйкемді жұқартып-ақ тұр! Бәлем, көрермін!
Үйретермін әлі жөн-жобаға!
ДӨКЕЙ:
Сенікі жөн, зәкөншігім!
ЖЕҢГЕЙ:
Жөн болғанда қандай, дәкөйшігім! Қызды да мен
қашырып жібергенмін!
ДӨКЕЙ:
А-а?!
ЖЕҢГЕЙ:
Да-а! Егер қолдан ұзатса, салмақтың бәрі бізге
түспей ме? Сұрамшақ қайнағаның жайы белгілі. Осыларды
өрге сүйреймін деп-ақ жүдеп жүргенің жетер!
ДӨКЕЙ:
Қатырған екенсің!
ЖЕҢГЕЙ:
Құдалар келгенде жаным қалмай жөн-жоба көр
сетіп-ақ бақтым. Сөйтіп жүрген маған ақ жүзік тимей қалды
деген не сұмдық! Сенің анажеңгеңжолдың бәрін өз туыстарына
таратып берді, алдымен абысыны – менің көңілімді таппай ма?
Бүкіл елдің алдында ақ жүзіктен құр қалып, ақ жүзімді төмен
салдым ғой!
ДӨКЕЙ:
Тәк!
ЖЕҢГЕЙ:
Ол мені ғана емес, дөкейшік, осы елдің асқар
тауы – мына сені сыйламағандары!
ДӨКЕЙ:
Жарайды! Ап кел!
(Жеңгей бір бөтелке арақ әке
ліп, қырлы стақанға
толтыра құяды. Дөкей қағып салып,
жұдырығын иіскейді).
Көрерміз!