256 / 320 
256
арылмаған қазақтың арасына от тастап күйдірер болсақ, не
болғаны!? Өзің біл де, өзің шеш тағдырдың түйінін!
(Көлбай кетеді. Біржан мен Ләйлім – ала жіп – шідердің
екі жағында айнала жүреді, үнсіз отырады, бір-біріне ынтыға
қол созады, бірақ аттамайды, аттай алмайды. Алыстан
аттаныстың, дабылдың үні төніп келе жатқандай... )
БІРЖАН САЛ:
Ләйлім шырақ дегенде, Ләйлім шырақ,
Таудан аққан құм қайрақ сен бір бұлақ...
мөлдір бұлақ...
ЛӘЙЛІМ:
Дариға, дүниеге неге келдім,
Келдім де бір жаманның соңына ердім.
Сене алмай, сендім дерге дос таба алмай,
Екенін өмір фәни енді білдім!
БІРЖАН САЛ:
Қарағым, айналайын, көз көргенім,
Жоқ сенен көңілімде өзге менің,
Сөзің бал, тісің меруерт, беу, қарағым,
Есімде мен сендік деп сөз бергенің.
ЛӘЙЛІМ:
Ғашығым, тағат, сабыр ете алмаған,
Мұратқа көп ізденіп жете алмаған,
Қайырса қара қарға қаз алмайды,
Жібекті жүн қылады түте алмаған!
БІРЖАН САЛ:
Асылға әркім көзін салатұғын,
Жамандар ескерусіз қалатұғын,
«Жақсының шарапаты» деген сөз бар
Құрбысын панасына алатұғын,
Жалт етіп бұлттан шыққан ай секілді
Көзіңді көрген естен танатұғын!