7 / 282 
7
ті, аһ ұрып, есіңізден танарсыз! Сағынбасаңыз... сары даланың са-
ғымындай ғайып боп кете барарсыз!
(Құйғыта жөнеледі).
Мерген
(орамалмен бетін желпіп):
Апырмай, заты бөлек мына қыздың,
Алмасындай қып-қызыл құба күздің.
Дидар ғайып, жарқ етіп, болды ғайып,
Киігіндей құйғытып құла дүздің!
Бұлдырап құла дүзге Бұлғын кетті,
Қалдырып мына бізге бір міндетті.
Жаудан қайтпас жүрегім, бұлғаңдаған
Мұңлықтан неге сонша дір-дір етті?!
Шынымен бұлғын ба екен, бұлбұл ма екен,
Әйтеуір, еркін өскен дүлділ екен.
Іле алмасам күні ертең іздеп тауып,
Куә болып, күлмей ме күллі мекен!
(Орамалды иіскеп, көзін жұмып, басын шайқап):
Күте тұр, кербезденген кермиығым,
Күн түбіне кетсең де қуып жетем!
(Кетеді).
Екінші көрініс
Қожабергеннің ауылы. Үй алдында Қожаберген мен оны әдейі
іздеп келген Көбеген би кездеседі.
Көбеген
:
Армысың, асып туған Қожаберген,
Оқумен қатарынан оза берген.
Сабағын Самарқанның сарқып бітіп,
Хикметін Хиуа, Бұқар қаза берген.
Ескінің есті сөзін нұсқа қылып,
Жарғысын жалпақ жұрттың жаза берген,
Қаһарман қасиетті сендей ердің,
Шүкірлік, туғанына қазақ елден!
Қожаберген
:
Бармысың, дуалы ауыз Көбеген би,
Болжайтын арғы жағын көреген би.
Телі менен тентекті тезге салып,
Көнбегенді көндірген тебеген би.
Тегіннен тебінгіні теппеуші едің,
Келтірген біздің үйге не деген күй!?