3 / 332 
3
Кіріп келгеніңде күту залында әдеттегідей адам толып отыр:
жаңадан келген бұған, жол үстіндегі жолаушының дағдысымен,
біртіндеп көз тігіскен. Әншейін шолу емес. Жанарларына жұмбақ
сауал ұялай қалыпты, жап-жас жігіттің қақаған қыста жападан-
жалғыз бала көтеріп жүргенін сан-саққа жүгіртіп үлгергендей. Ма-
сат іштей бір ыңғайсыздық сезінді, тасалау жер іздегенімен, даңға-
радай, аңғал-саңғал кең зал жасырынбақ ойнауға арналмаған, қо-
лайсызданғанын сырт көзге байқатпауға тырысып, кішкентай Құн-
дызға бірдеңе деп ұрысқансыды да, бос орындардың біріне молы-
нан жайғасты.
Тонының түймесін ағытып, аспай-саспай Құндыздың мойнын,
аузы-мұрнын ораған бөкебайды шешті. Жол бойы тұмшаланып,
қозғалуға мұршасы келмеген бала енді жеңілденіп, жан-жағына
бұрылып қарай бастады, үлкен қара көздерінде түсінбеушілік пен
таңдану.
Масат сөмкесін ашып, ішінен бөтелкеге құйылған сүт, жұмсақ
нан шығарды. Төгіп-шашпауға тырысып, шай кесеге орталап құй-
ды. Тәтті нанды кішкентай, өткір тістерімен кертіп жеп, сүт ішіп,
қарны тойған сәби Масатқа жәудірей қарады. «Әй, ақымақ, әкеңе
алғыс айт», – деп күлді бұл. Өзіне әлдебір жылы сөз айтылғанын
аңғарған Құндыз мәз бола күліп, Масаттың тонының өңіріне ты-
ғылып, кішкентай қолдарымен құшақтай алды. Бір сәтке төңірегін